Het beoordelen van (uitsluitend de invloed van) een buis (op het gitaargeluid) blijft lastig. Want bij het plaatsen van een nieuwe buis wordt immers een oude, en/of een vaak minder goed klinkende, buis vervangen. En dan klinkt het al snel beter...
Als (voormalig) wetenschapper zou je dus een testopstelling moeten hebben met EXACT dezelfde systemen, onderdelen, omstandigheden, etc. (hier dus: de buizenversterkers).
Volgens mij heeft TAD een constant en hoogwaardig aanbod van dit type buizen. Maar een buis is ook een kwestie van smaak en dat in combinatie met de versterkerketen, enz. Ook ervaring en een soort bijgeloof (alleen met die-en-die buizen heb ik een top/top geluid 😚). Maar ik denk dan ook dat het 'ego' van de gemiddelde gitarist hierin weleens een grote rol speelt. Want niet alles dat duur en exclusief is, klinkt ook hoorbaar beter... Ik probeer de mythe te relativeren, want halverweg de 90-er jaren werden we overspoeld met goedkope 'tube'-spullen. Ter compensatie van de toen nog 'kille' digitale techniek. Letterlijk een soort verwarmingsbuizen waarvan sceptici zich al afvroegen of de toegevoegde én uiteraard de handgeselecteerde (wat dat dan ook inhoudt 😎) buis vooral een cosmetische waarde had of dat het daadwerkelijk een toegevoegde waarde had. Net zoiets als één héél scharrelei in de mayonaise... En dat verschil proef je... (niet!).
Maar voor het geld lijkt me dit een prima buis. Er zijn duurdere, maar ook voordeliger typen. Ik heb dit model als reserve aangeschaft om t.z.t. de pre-amp buizen te vervangen (bijvoorbeeld in een gitaarversterker)... Dan is het geruststellend om een reservebuis ter beschikking te hebben.
