Als multi-instrumentalist ben ik voor mijn composities altijd op zoek naar andere, frisse geluiden. Bij voorkeur 'akoestisch' en ook nog eens een instrument dat ik zélf zonder al teveel oefening kan bespelen (soms als het niet anders kan gebruik ik een 'sound library').
Vroeger speelde ik ook dwarsfluit, maar dat vergt relatief veel oefening (lees: embouchure). Niet gewenst in een relatief gehorig huis. Dus heb ik de blokfluit herontdekt. Vrijwel zonder oefening te bespelen. Voor enkele nummers wilde ik nèt even een andere klank. Dus heb ik zowel de C- als de D-versie gekocht van deze Tinwhistle(s). Het mondstuk is weliswaar van plastic, maar dat vind ik juist een voordeel. Ik heb al eens eerder een volledig metalen Tinwhistle gehad, maar het houten blok sloot niet goed aan op het metaal (andersom was ook mogelijk ;-))!
Het bereik is natuurlijk beperkt. Er zijn ook geen dubbele gaten zoals bij een blokfluit en ook geen duimgat. Dat je het maar weet (glimlach...).
De klank is redelijk goed, soms wat schril en mist de volle, ronde warmte van een blokfluit. Eveneens moet je opletten om er niet te veel lucht in te blazen, omdat het geluid dan a.h.w. gaat 'oversturen'. Je moet dus zeker gedoseerd 'inblazen'. Als je dat allemaal weet, is het verder een prima instrument. Zeker voor dit minimale bedrag bijna wonderlijk goedkoop en nuttig.
Kortom, al het goede van 'een-fluitje-van-een-cent'...!
