Het puur subjectieve speelgevoel van het kind mag ook niet over het hoofd worden gezien. Daarbij is het minder problematisch als het instrument iets te klein is. Een te grote gitaar is daarentegen permanent oncomfortabel.
De geschiedenis en speelwijze van de klassieke gitaar
Oorsprong/Geschiedenis
De concertgitaar, zoals wij die vandaag de dag kennen, heeft een relatief jonge geschiedenis. Het werd voor het eerst gemaakt in de vorm die wij kennen in de 19e eeuw door de Andalusische gitaarbouwer Antonio de Torres. Toch heeft het instrument, dat afkomstig is uit de luitfamilie, een lange lijst aan voorouders. Een vorm van de Arabische luit kwam bijvoorbeeld al in de 8ste eeuw naar Europa. De bloeitijd van de Spaanse vihuela, een voorloper van de huidige concertgitaar, wordt ook gedateerd uit de 15e en 16e eeuw.
Houtsoorten en constructie
Typische houtsoorten voor het bovenblad van een concertgitaar zijn vuren of ceder. Om de stabiliteit en het trillingsgedrag te optimaliseren, wordt het bovenblad aan de onderzijde voorzien van een versteviging (bracing), die ook teruggaat tot Antonio de Torres. Palissander, mahonie en ook esdoorn hebben hun waarde voor de body bewezen. Voor het fingerboard wordt vaak palissander of ebben gebruikt, en voor de hals is mahonie zeer populair. Toch worden vooral in het lagere prijssegment ook andere houtsoorten zoals nato, linde of ovangkol gebruikt, die deels vergelijkbare klankeigenschappen hebben als de genoemde houtsoorten. Bij de traditionele verbinding tussen hals en body wordt naar zijn oorsprong verwezen met de term Spaanse hiel, waarbij de hals ver in de body steekt. Deze constructie zorgt voor een zeer goede klankoverdracht en stabiliteit, maar is vrij arbeidsintensief om te maken omdat bij de bouw van de body al rekening moet worden gehouden met de aansluiting op de hals. Daarom zijn er in de loop der tijd andere methoden ontwikkeld waarbij body en hals afzonderlijk worden vervaardigd en pas later worden gelijmd of geschroefd.
Snaren
Aanvankelijk werd de klassieke gitaar bespannen met snaren van varkens- of schapendarmen, maar deze waren niet erg duurzaam. Vanaf eind jaren 1930 werden de ons bekende nylon snaren geïntroduceerd, die door Albert Augustine op initiatief van de Spaanse gitarist Andrés Segovia werden ontwikkeld. De drie bassnaren van een nylon-concertgitaarsnarenset extra omwonden met verzilverd koperdraad. Tegenwoordig zijn er ook carbon-concertgitaarsnaren en gecoate concertgitaarsnaren die langer meegaan.
Speelwijze
De concertgitaar is een tokkelinstrument en wordt daarom met de vingers van de rechterhand bespeeld. Klassieke gitaristen gebruiken daarbij idealiter ook hun vingernagels. In een traditionele context speelt men de klassieke gitaar bovendien zittend, waardoor voor het spelen met een strap vaak nog een tweede strap pin moet worden gemonteerd. Ook in de moderne popmuziek en in de Jazz is de klank van nylon snaren zeer populair. In deze context wordt de concertgitaar daarom ook af en toe met een plectrum bespeeld.
)
)
)